Η ιδέα να αγοράσει η Ελλάδα δύο τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου Bayraktar TB2 και να τα αντιγράψει, μπορεί να ακούγεται δελεαστική σε επίπεδο τακτικής, αλλά είναι αδύνατη νομικά, τεχνικά και πολιτικά. Πρώτον, τα Bayraktar αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία της τουρκικής εταιρείας Baykar και κάθε προσπάθεια αντίστροφης μηχανικής (reverse engineering) παραβιάζει το διεθνές δίκαιο περί πνευματικών δικαιωμάτων και τις αυστηρές ρήτρες εξαγωγής, που απαγορεύουν ρητά την τεχνική αναπαραγωγή ή αποσυναρμολόγηση. Επιπλέον, η Τουρκία δεν πρόκειται να εξάγει Bayraktar στην Ελλάδα, η οποία θεωρείται στρατηγικός της ανταγωνιστής.
Ακόμα και σε υποθετικό σενάριο απόκτησής τους μέσω τρίτης χώρας, η αντιγραφή ενός UAV δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί υψηλή τεχνογνωσία, εξειδικευμένα υλικά, λογισμικό καθοδήγησης και προηγμένα ηλεκτροοπτικά και οπλικά συστήματα. Χωρίς το οικοσύστημα ανάπτυξης, οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μηδαμινές. Αντί αυτού, η Ελλάδα έχει ήδη στραφεί στην ανάπτυξη εγχώριων UAV – όπως τα προγράμματα «Αρχύτας», «Γρύπας» και «LOTUS» – και ενισχύει συνεργασίες με χώρες όπως το Ισραήλ και οι ΗΠΑ. Ο ρεαλιστικός δρόμος είναι η επένδυση σε τεχνογνωσία και καινοτομία, όχι η αμφίβολη αντιγραφή.
Διαβάστε επίσης:
Χαμηλή πτήση Rafale στα 600 knots: Το βίντεο-εφιάλτης για την Τουρκία και τα όρια των τουρκικών radar
Που βασίζει η Τουρκία το τουρκολιβυκό μνημόνιο;