– Advertisement –
Τότε, η Αθήνα είχε αντιμετωπίσει την ιδέα με επιφύλαξη, φοβούμενη ότι θα οδηγήσει σε «πολυμεροποίηση» των διμερών διαφορών, δηλαδή σε μια διαδικασία που θα εξισώνει τις τουρκικές διεκδικήσεις με τα νόμιμα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ωστόσο, ένα φόρουμ της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίς σαφή οριοθέτηση θεμάτων, μπορεί να ανατρέψει αυτή τη σταθερά.Μάλιστα, η Τουρκία ήδη επιχειρεί να εμφανιστεί ως «ρυθμιστής» στη Μέση Ανατολή, εκμεταλλευόμενη τη ρήξη Ισραήλ – Παλαιστίνης και τη νέα τάση της Ουάσινγκτον για «ρεαλιστικές ισορροπίες» στην περιοχή.Ωστόσο, δεν είναι σαφές αν πρόκειται για τακτική κινήσεων ή για πραγματική μετατόπιση.Ο Μασάντ Μπούλος, με στενούς δεσμούς τόσο με τον Λευκό Οίκο όσο και με επιχειρηματικούς κύκλους στη Μέση Ανατολή, λειτουργεί ως ο άνθρωπος που συνδέει τη διπλωματία με την ενεργειακή στρατηγική.Όμως, κάθε «πρωτοβουλία σταθερότητας» των ΗΠΑ έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: ζητά από τους συμμάχους να δείξουν ευελιξία. Και εκεί ακριβώς αρχίζει ο κίνδυνος για την Αθήνα.Η Ελλάδα δεν μπορεί να αρνηθεί τον διάλογο, αλλά ούτε να δεχθεί διαδικασίες που νομιμοποιούν την τουρκική αναθεωρητικότητα.Η Ουάσινγκτον, μέσω του Μπούλος, επιδιώκει να βάλει το παιχνίδι σε τροχιά «συνεργασίας». Η Τουρκία βλέπει ευκαιρία να το μετατρέψει σε πλατφόρμα συναλλαγής.
Η Ελλάδα, αν δεν χαράξει εκ των προτέρων τις «κόκκινες γραμμές» της, κινδυνεύει να ξαναζήσει ό,τι απέφυγε το 2020: να γίνει μέρος ενός διαλόγου όπου ο νόμος της θάλασσας πνίγεται σε πολιτικά νερά.