Από Σάββας Δ. Βλάσσης Από αυτή την άποψη, πύραυλοι όπως το LORA της ισραηλινής IAI, βεληνεκούς 430 χλμ. ή ακόμη καλύτερα του PrSM, προσφέρονται περισσότερο για δημιουργία μιας γραμμής τάξεως των μονάδων πυρός πιο δυτικά, σε μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά με ικανή κάλυψη του εχθρικού χώρου ενδιαφέροντος. Συνεργασία τέτοιου είδους, συνεπάγεται ούτως ή άλλως πολιτική συνεννόηση υψηλού επιπέδου, είτε μιλάμε για προμήθεια ήδη διαθέσιμων όπλων, είτε υπό ανάπτυξη. Αυτό πάντως που προκύπτει, είναι ότι ακόμη και αν η Ελλάδα ενδιαφέρεται για στρατηγικούς σκοπούς να αποτελέσει εταίρο σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα αναπτύξεως SRBM, όπως ίσως εξελιχθεί η πρωτοβουλία ELSA, έχει βάση η άμεση απόκτηση ενός μικρού έστω, οπλοστασίου βαλλιστικών πυραύλων. Δεν είναι μόνο επιχειρησιακοί οι λόγοι: ταχεία ενίσχυση με όπλα αυξημένων δυνατοτήτων που δεν υφίστανται σήμερα αλλά έχει ο αντίπαλος, οπότε επέρχεται εξισορρόπηση ισχύος. Η Ελλάδα, στην παρούσα συγκυρία ειδικώς, έχει και πολιτικούς λόγους. Η ενίσχυση του ελληνικού οπλοστασίου με βαλλιστικούς πυραύλους SRBM, καθιστά για την Τουρκία ακόμη πιο απαραίτητο το αντιαεροπορικό σύστημα S-400 που έχει προμηθευτεί από την Ρωσία και έχει αντιβαλλιστικές ικανότητες. Σήμερα, η Τουρκία δεν διαθέτει άλλο αντιαεροπορικό σύστημα με αντιβαλλιστικές ικανότητες. Η διατήρηση του S-400 σε τουρκική υπηρεσία, συντηρεί και παρατείνει τις τριβές που υφίστανται στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας, απομακρύνει την προοπτική εγκρίσεως της πωλήσεως F-35 και διατηρεί πλεονέκτημα που ενισχύει την αποτροπή της χώρας η οποία δεν είναι αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή. Δένδιας: με πυραύλους ELSA των 1.000+ χλμ. οι 4 φρεγάτες FDI HN