Γράφει ο Βαγγέλης Αντωνιάδης
Όλες οι προσπάθειες των δυτικών για διπλωματική προσέγγιση με το Ιράν απότυχαν πέφτοντας στον τοίχο της αδιαλλαξίας της φονταμενταλιστικής δικτατορίας της χώρας της κεντρικής Ασίας. Με βάση τα δεδομένα των τελευταίων ωρών. Μία μείζονα στρατιωτική ενέργεια του Ισραήλ ή των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράν η οποία θα αποσκοπεί στην κατάληψη της χώρας, όπως συνέβη στις αρχές του αιώνα με το Ιράκ ήταν πρακτικά αδύνατη. Όμως το Ισραήλ απόδειξε ότι έχει την επιχειρησιακή ικανότητα να προχωρήσει σε στρατιωτικές ενέργειες προβολής ισχύος στην ιρανική επικράτεια, όπως ο βομβαρδισμός κρίσιμων εγκαταστάσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας της κεντρικής Ασιας, στρατηγικών υποδομών και δικτύων, στρατιωτικών στόχων. Μετά την εξόντωση ηγετικών στελεχών του καθεστώτος του Ιράν είναι προφανές πως ο βομβαρδισμός της χώρας από ισραηλινές, αεροπορικές, πυραυλικές και πιθανώς ναυτικές πλατφόρμες μπορεί να επεκταθεί σε βάθος χρόνου, εμπλέκοντας μεγαλύτερο αριθμό στόχων επιδιώκοντας με αυτή την στρατηγική την κατάρρευση της πολιτικής, θρησκευτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Είναι προφανές πως το Ισραήλ επιδίδεται σε μία προσπάθεια στρατηγικής νίκης δια της επιβολής επί του αντιπάλου.
Η ύπαρξη ενός πυρηνικού Ιράν θα ανατρέψει ανεπιστρεπτί τις στρατηγικές ισορροπίες σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και πέραν αυτής. Δεν πρόκειται απλώς για έναν ακόμη περιφερειακό παίκτη που αποκτά αποτρεπτική ισχύ. Το Ιράν είναι μια θεοκρατική, φονταμενταλιστική δικτατορία, με μακρά ιστορία εχθρικής ρητορικής και πράξεων εναντίον του Ισραήλ, των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους. Η κατοχή πυρηνικού οπλοστασίου από την Τεχεράνη θα έδινε στο καθεστώς των Μουλάδων τη δυνατότητα να επιβάλλει τον ηγεμονικό του ρόλο στη ζώνη του Περσικού Κόλπου και να μετατρέψει το θρησκευτικό φανατισμό σε πυρηνική απειλή.
Η ανατροπή των στρατηγικών ισορροπιών
Ένα πυρηνικά εξοπλισμένο Ιράν δεν θα άλλαζε απλώς την ισορροπία δυνάμεων σε επίπεδο περιφερειακό· θα ενίσχυε την αναθεωρητική του πολιτική, ενθαρρύνοντας την πρόκληση σε όλα τα μέτωπα. Θα ενίσχυε τις σιιτικές πολιτοφυλακές σε Ιράκ, Συρία και Υεμένη, θα αύξανε την επιθετικότητα της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και θα προκαλούσε στρατιωτικό πανικό στα σουνιτικά καθεστώτα του Κόλπου, ιδίως στη Σαουδική Αραβία και στα Εμιράτα. Το Ισραήλ θα αντιμετώπιζε πλέον έναν άμεσο, υπαρξιακό κίνδυνο, ο οποίος δεν θα μπορούσε να περιοριστεί με τις συμβατικές μεθόδους αποτροπής.
Η ύπαρξη πυρηνικού όπλου στα χέρια ενός καθεστώτος που αυτοπροσδιορίζεται ως θεόπνευστος θεματοφύλακας της τζιχάντ, δεν συνιστά απλώς απειλή. Είναι ένας παράγοντας αποσταθεροποίησης με παγκόσμια συνέπεια.
Η τρομοκρατία και το ενδεχόμενο διασποράς πυρηνικού υλικού
Το Ιράν δεν είναι ένα κράτος που θα περιορίσει την πυρηνική του ισχύ εντός των ορίων της εθνικής του άμυνας. Το καθεστώς έχει μακρά ιστορία στήριξης τρομοκρατικών οργανώσεων – από τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο μέχρι τις σιιτικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ και τους Χούθι στην Υεμένη. Το ενδεχόμενο διασποράς πυρηνικού ή ραδιενεργού υλικού σε τρομοκρατικές ομάδες δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ακόμη και η απλή απειλή χρήσης «βρώμικων βομβών» σε ευρωπαϊκές ή ισραηλινές πόλεις, θα συνιστούσε στρατηγικό εφιάλτη με παγκόσμιες συνέπειες.
Σε συνδυασμό με τον φανατικό ιδεολογικό πυρήνα της ιρανικής ηγεσίας, αυτός ο κίνδυνος καθιστά αναγκαία την άμεση και πλήρη αδρανοποίηση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Όχι μόνο μέσω σαμποτάζ ή κυβερνοεπιθέσεων, αλλά μέσω στοχευμένων, παραλυτικών στρατιωτικών πληγμάτων σε εγκαταστάσεις, υποδομές και μονάδες που συμμετέχουν άμεσα στην πυρηνική αλυσίδα.
Η Δύση και οι σύμμαχοί της δεν μπορούν πλέον να περιμένουν την «διπλωματική λύση». Το παράθυρο ευκαιρίας κλείνει. Η αποτροπή του πυρηνικού Ιράν δεν είναι προαιρετική· είναι υπαρξιακή αναγκαιότητα.