Σε μια παράλληλη ζωή, ο Nick Polidoros θα έπαιζε με το συγκρότημά του, τους Expozay, σε μια sold-out συναυλία στο Wembley Stadium. Ενδιαφέρον είναι ότι διαπίστωσε πως οι Έλληνες κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος της εστίασης εκεί, όχι μόνο σουβλατζίδικα αλλά και ιταλικά εστιατόρια. «Οι Έλληνες κατέκτησαν το χώρο της εστίασης στην Αμερική, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη. Δεν έχω γνωρίσει θεία που να μην ξέρει να μαγειρεύει». Στη συνέχεια ήρθε η κατάρρευση του ’91 και η ύφεση, και έπρεπε να επιστρέψει «με την ουρά στα σκέλια». Αλλά κοιτάζοντας πίσω, θυμάται τι του δίδαξε ο πατέρας του. Ότι η αποτυχία είναι μέρος της ζωής. «Όταν βλέπω τα παιδιά μου να αποτυγχάνουν και να στενοχωριούνται, τους λέω ότι στην πραγματικότητα είναι επιτυχία. Είναι μια κρυφή επιτυχία», λέει ο Nick. «Δεν φτάνεις πουθενά στη ζωή αν δεν αποτύχεις, και αν δεν έχεις αποτύχει, δεν θα επενδύσω σε σένα». Ο Nick επέστρεψε στην Αυστραλία χωρίς φράγκο, και χρωστούσε πολλά χρήματα σε συγγενείς που τον είχαν βοηθήσει. Λέει ότι ένιωθε παγιδευμένος και ήταν καταθλιπτικό, αλλά σιγά-σιγά έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή, δουλεύοντας μόνος του σε ένα μικρό εργοστάσιο τη νύχτα ώστε να μπορεί να βγει και να πουλήσει περισσότερα προϊόντα. Αλλά επειδή «η Αυστραλία ήταν στα κάτω της», έπρεπε να πάει στην Ασία για διανομή και να επιλέξει τα καλύτερα ξενοδοχεία. ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ Ο Nick δηλώνει πως παραμένει ταπεινός και δεν συνηθίζει να καυχιέται. Προτιμά να μένει μακριά από τα φώτα, κι έτσι η επιτυχία και η περιουσία του περνούν σχεδόν απαρατήρητες. Έχει ξοδέψει μάλιστα μια μικρή περιουσία για να εξασφαλίσει ότι κανείς δεν μπορεί να δει τη φάρμα που δημιούργησε — ένα κτήμα που ο ίδιος περιγράφει ως Ακρόπολη. «Κατά κάποιο τρόπο συμβολίζει εμάς· το κτήμα ονομάζεται Περιβόλια», λέει. Διατηρεί επίσης οινοποιεία που φέρουν τα ονόματα των γονιών του. Παρ’ όλα αυτά, του λείπει η κοινότητα. «Δεν υπάρχει πια ο τρόπος ζωής με τον οποίο μεγάλωσα… αλλά αρχίζω να φέρνω πίσω όλες τις θείες που έχουν απομείνει», προσθέτει. «Πρόσφατα είχα στο σπίτι την αδερφή της μητέρας μου. Είμαι τύπος που του αρέσει να φιλοξενεί… και της έφτιαξα πρωινό και μου λέει ‘Νίκο, είναι η πρώτη φορά που κάποιος μαγειρεύει για μένα’». «Τι αποκάλυψη!» Της έδειξε επίσης για πρώτη φορά την ταινία «My Big Fat Greek Wedding» και εκείνη δεν μπορούσε να σταματήσει να γελά βλέποντάς τον να τρέχει μέσα στο σπίτι με ένα μπουκάλι Windex, σαν τη σκηνή από την ταινία. «Το χιούμορ είναι ένας υπέροχος τρόπος να ολοκληρώνουμε τη ζωή μας μαζί». Θέλει επίσης αυτή η ιστορία να φτάσει στην 94χρονη μητέρα του, για να της δώσει χαρά και υπερηφάνεια. Ο Nick λέει ότι θέλει να τους βάλει σε πτήση πρώτης θέσης και να τις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. «Πρέπει να δουν τον υπόλοιπο κόσμο πριν φύγουν. Δεν είναι δίκαιο που δούλεψαν τόσο σκληρά για εμάς. Μπορεί να μην το ζητούν, αλλά εγώ θέλω να τους το προσφέρω. «Έχω εκθέσεις των προϊόντων μου σε όλο τον κόσμο. Λονδίνο, Ντουμπάι, Χονγκ Κονγκ. Το όνειρό μου είναι να πάρω τη μητέρα μου στα ‘καφέ’ μου. Να μπει μέσα, να δει τις αφίσες σε πραγματικό μέγεθος και τον πατέρα μου με τη στολή του σεφ στην προωθητική έκθεση. Θέλω εκείνη τη στιγμή να την κοιτάξω στα μάτια και να δω το συναίσθημα». Σχεδιάζει να πάρει μαζί και τον εξάδελφό του, που είναι γιατρός, και τονίζει πως, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξοδέψει ένα τέταρτο του εκατομμυρίου, δεν τον απασχολεί. «Θέλω να πω ευχαριστώ».
