Η υποχώρηση αυτή δεν προέκυψε από αναστοχασμό, αλλά από πίεση. Οι στρατιωτικοί που αντέδρασαν μαζικά στη γραμμή της ΠΟΜΕΝΣ, κατηγορώντας την για «εργοδοτική στάση» και «συνεννόηση με το υπουργείο», ουσιαστικά την εξανάγκασαν να αναδιπλωθεί για να αποφύγει μαζικές αποχωρήσεις μελών.
Το κύμα αποδοκιμασίας στη σελίδα της ομοσπονδίας στο Facebook αποκάλυψε το μέγεθος της απομόνωσης: όλα τα σχόλια ήταν εχθρικά, με αιτήματα διαγραφής, ειρωνείες και ανοιχτές εκκλήσεις για συμμετοχή στις διαδηλώσεις. Διαβάστε σχετικά: ΠΟΜΕΝΣ: Μαζική κατακραυγή για το «ναι» στο σχέδιο Δένδια
Η ΠΟΜΕΝΣ, που επί χρόνια αυτοπροβαλλόταν ως «ο θεσμικός συνομιλητής» της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ, βρέθηκε ξαφνικά στην ουρά των ίδιων σωματείων που επί σειρά ετών αποκαλούσε «παράνομα» ή «μη θεσμικά». Οι ίδιες ενώσεις που είχε κατηγορήσει και απαξιώσει οργανώνουν την κινητοποίηση της 11ης Οκτωβρίου — και η ΠΟΜΕΝΣ, για να μην μείνει εκτός, σέρνεται πίσω τους, προσπαθώντας να περισώσει ό,τι απέμεινε από την επιρροή της.
Πρόκειται για θεαματική πολιτική αναδίπλωση: η ομοσπονδία τώρα προσπαθεί να εμφανιστεί συνδιοργανώτρια, για να μην αποκοπεί εντελώς από τη βάση των στελεχών. Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: από τη μία επικαλείται «υπευθυνότητα και θεσμικότητα», από την άλλη παραδέχεται έμπρακτα ότι η πίεση των απλών στρατιωτικών τη γονάτισε.
Η συμμετοχή της ΠΟΜΕΝΣ στην κινητοποίηση της 11ης Οκτωβρίου, εφόσον επιβεβαιωθεί και επίσημα, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η ομοσπονδία εμφανίστηκε να ταυτίζεται με τη γραμμή του υπουργείου.
Το πολιτικό μήνυμα της βάσης είναι σαφές: οι στρατιωτικοί συσπειρώνονται γύρω από τα σωματεία που στάθηκαν απέναντι, όχι γύρω από όσους επιχείρησαν να λειτουργήσουν ως «γέφυρα» με την κυβέρνηση.
Όλα δείχνουν ότι η συγκέντρωση της 11ης Οκτωβρίου θα είναι μεγαλειώδης. Όχι μόνο ως απάντηση στο σχέδιο Δένδια, αλλά και ως ψήφος δυσπιστίας απέναντι σε μια ομοσπονδία που έχασε τη σχέση της με τη βάση.
Η ΠΟΜΕΝΣ, που ήθελε να εμφανίζεται ως η φωνή του «θεσμικού συνδικαλισμού», καταλήγει να γίνεται ουρά στα αστικά σωματεία που η ίδια περιφρονούσε, δείχνοντας πως όταν η πίεση της κοινωνικής βάσης ξεπερνά τα όρια της διαχείρισης, οι «θεσμικοί» γίνονται απλώς συνοδοιπόροι εκ των υστέρων.
Διαβάστε επίσης: