Στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες είχαν περιορισμένο ρόλο στη δημόσια ζωή, με εξαίρεση τη θρησκεία.
Η θέση της ήταν μοναδική. Δεν ήταν διαχειρίστρια του ιερού (αυτό ανήκε στην Αμφικτιονία) αλλά ο ζωντανός φορέας του θείου λόγου.
Ο τίτλος «Πυθία» δεν αντιστοιχούσε σε μία γυναίκα· ήταν ένας θεσμός.
Σε περιόδους μεγάλης ζήτησης υπήρχαν περισσότερες από μία Πυθίες ταυτόχρονα.
Η επιλογή γινόταν ανάμεσα σε γυναίκες άνω των πενήντα, με σεμνή ζωή και τοπική καταγωγή. Έμεναν στο ιερό και θεωρούνταν αφιερωμένες στον θεό.
Η μέρα τους ξεκινούσε με κάθαρση στην Κασταλία πηγή, θυσία ζώου για να διαπιστωθούν οι οιωνοί, και στεφάνι δάφνης στο κεφάλι. Οι χρησμοί δίνονταν στο άδυτο του ναού, ενώ η Πυθία καθόταν σε τρίποδα ανάμεσα σε φύλλα δάφνης και θυμιάματα.
Η φήμη της έφτανε σε όλο τον ελληνικό κόσμο. Ο Σόλων και ο Λυκούργος διαμόρφωσαν πολιτικά συστήματα μετά από χρησμούς, ο Κροίσος οδηγήθηκε σε καταστροφή, ο Φίλιππος της Μακεδονίας εδραίωσε την εξουσία του, ενώ ο Αλέξανδρος και ο Αδριανός ζήτησαν καθοδήγηση πριν τις εκστρατείες τους. Ήταν αδιανόητο για έναν ηγέτη να αγνοήσει το μαντείο.
Η εικόνα της δεν ήταν πάντα άψογη. Ο Ηρόδοτος καταγράφει την περίπτωση της Περιάλλας, Πυθίας που δωροδοκήθηκε για να νομιμοποιήσει πολιτικά σχέδια βασιλιά της Σπάρτης, και αποπέμφθηκε. Παράλληλα, η «μεταρσίωση» της ερμηνεύτηκε από μεταγενέστερους ως αποτέλεσμα αναθυμιάσεων· σύγχρονες γεωλογικές έρευνες εντόπισαν όντως αιθυλένιο κάτω από τον ναό.