Στην Κρήτη εκπαιδεύτηκαν οι Ισραηλινοί πιλότοι για το χτύπημα στο Ιράν – Η έμμεση ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή
Την ώρα που η Μέση Ανατολή φλέγεται και ο κίνδυνος γενικευμένης ανάφλεξης δεν είναι πλέον σενάριο αλλά ενδεχόμενο, η Ελλάδα καλείται να δει κατάματα τον ρόλο που της έχει ανατεθεί – ή που έχει αποδεχθεί χωρίς ουσιαστική πολιτική απόφαση.
Το Ισραήλ, προτού εξαπολύσει το πρώτο κύμα επιθέσεων κατά του Ιράν, είχε φροντίσει να δοκιμάσει το επιχειρησιακό του δόγμα όχι στο Τελ Αβίβ, αλλά… στην Κρήτη και στην Κύπρο.
Στην Κρήτη εκπαιδεύτηκαν οι Ισραηλινοί για το χτύπημα στο Ιράν
Οι αποστολές που εκτελέστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια δεν ήταν απλές ασκήσεις. Ήταν πρόβες πολέμου με σαφές προφίλ και στοχοποίηση.
Από τις βάσεις του Ισραήλ, δεκάδες μαχητικά απογειώθηκαν με κατεύθυνση ελληνικό και κυπριακό εναέριο χώρο, εξασκώντας πτήσεις μεγάλης ακτίνας με εναέριο ανεφοδιασμό και επιστροφή – σαν να επρόκειτο για αποστολή στην «καρδιά» του Ιράν.
Η Κρήτη μετατράπηκε σε δοκιμαστικό έδαφος για χτυπήματα σε υπόγειες εγκαταστάσεις, όπως το Φορντό. Τα αεροσκάφη F-15I Ra’am και F-16I Sufa προσομοίωσαν πλήγματα με βόμβες bunker buster, ενώ τα F-35I Adir δοκίμασαν πρώτα πλήγματα με ισραηλινά οπλικά συστήματα stealth τεχνολογίας.
Και όλα αυτά –όπως ομολογούν ανοιχτά οι επιτελείς του Ισραήλ– έγιναν για έναν σκοπό: για να είναι η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ έτοιμη να χτυπήσει το Ιράν μόλις δοθεί το πράσινο φως.
Με ελληνική σφραγίδα η προετοιμασία του πρώτου πλήγματος
Η επιλογή της ελληνικής επικράτειας –και ειδικά της Κρήτης– δεν ήταν απλώς τεχνικά βολική. Ήταν πολιτικά αποδεκτή. Δεν υπήρξε καμία δημόσια συζήτηση, καμία ενημέρωση του κοινοβουλίου, καμία προειδοποίηση προς τον ελληνικό λαό για το πώς η χώρα μετατράπηκε σε εφαλτήριο για πολεμική προετοιμασία κατά ενός κυρίαρχου κράτους – είτε αυτό λέγεται Ιράν είτε οποιοδήποτε άλλο.
Οι δοκιμές δεν περιορίστηκαν στα μαχητικά. Ιπτάμενα τάνκερ Boeing 707 Re’em και τα νεοπαραληφθέντα KC-46A Pegasus εξασκήθηκαν σε ανεφοδιασμό εν πτήσει σε περιοχές του FIR Αθηνών και Λευκωσίας.
Παράλληλα, τα ιπτάμενα ραντάρ G550 Eitam και Shavit, εξοπλισμένα με συστήματα C4I, παρείχαν πλήρη δικτυοκεντρική εικόνα της «εχθρικής» περιοχής, προσομοιώνοντας τις συνθήκες επιχειρήσεων πάνω από το Ιράν.
Και όλα αυτά με ελληνική ανοχή – ή συμμετοχή. Γιατί όταν ένα κράτος παραχωρεί την επικράτειά του, τον εναέριο χώρο του και τις στρατιωτικές του υποδομές για τον σχεδιασμό στρατιωτικών επιχειρήσεων τρίτων, τότε παύει να είναι απλός παρατηρητής.
Ουδέτερη Ελλάδα, αλλά με ενεργό ρόλο στον σχεδιασμό;
Η εικόνα που προκύπτει είναι αποκαλυπτική: μια Ελλάδα που δηλώνει «παραδοσιακά υπέρ της σταθερότητας και της διπλωματικής οδού», την ώρα που εμπλέκεται –έστω και επιχειρησιακά– σε ένα πολεμικό σενάριο που ενδέχεται να σύρει τη διεθνή κοινότητα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Χωρίς δημόσιο διάλογο. Χωρίς καμία αίσθηση λογοδοσίας.
Το ερώτημα είναι απλό: τι θα συμβεί αν αύριο το Ιράν αποφασίσει να απαντήσει σε βάσεις ή σημεία εκκίνησης επιθετικών ενεργειών; Μπορεί η χώρα να δηλώνει αμέτοχη όταν έχει συμμετάσχει –έστω δια της σιωπής– στην πρόβα πολέμου;
Αυτό που σήμερα επιχειρεί το Ισραήλ, έγινε ήδη «δοκιμαστικά» πάνω από τον ελληνικό ουρανό. Και αυτό, ανεξάρτητα από πολιτική προτίμηση ή γεωπολιτική εκτίμηση, οφείλει να προβληματίσει βαθιά.
Διαβάστε επίσης: