Στρατιωτικοί δικαστές: Υπάρχουν αδιάφθοροι; – Η διάλυση της στρατιωτικής δικαιοσύνης δείχνει να έχει επέλθει πολύ πριν την επιτροπή Δένδια
Εδώ και τέσσερα χρόνια κυκλοφορούν δημοσιεύματα, επώνυμα και τεκμηριωμένα, που αποκαλύπτουν ότι στο πολιτικό γραφείο του σημερινού υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Δένδια, υπηρετεί αξιωματικός ο οποίος δεν θα έπρεπε να υπηρετεί στο στράτευμα γιατί έχει καταδικαστεί τελεσίδικα από στρατιωτικό δικαστήριο.
Και όμως, δεν έχει κινηθεί ούτε μια πειθαρχική διαδικασία, ούτε μία αυτεπάγγελτη έρευνα. Ούτε καν η στοιχειώδης απορία δεν φαίνεται να γεννήθηκε σε κανέναν στρατιωτικό δικαστή: πώς είναι δυνατόν ένας καταδικασμένος να διατηρεί δημόσια θέση εξουσίας;
Στην περίπτωση αυτή, η περίφημη τυφλότητα της δικαιοσύνης δεν μοιάζει με ουδετερότητα. Μοιάζει περισσότερο με εθελοτυφλία. Στρατιωτικοί δικαστές κλείνουν τα μάτια, κλείνουν και τα αυτιά.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν το αρμόδιο αεροδικείο ξεκίνησε δήθεν προκαταρκτική εξέταση, φρόντισε να καλέσει μόνο έναν «βολικό» μάρτυρα. Όσοι άλλοι ζήτησαν, επισήμως και εγγράφως, να καταθέσουν κρίσιμα στοιχεία, ουδέποτε έλαβαν απάντηση. Καμία απολύτως ενέργεια. Καμία κλήση. Μήπως επειδή αυτά που θα κατέθεταν δεν ταίριαζαν στο αφήγημα που έπρεπε να στηθεί;
Αυτό δεν είναι απλώς δικονομική αβλεψία. Είναι συγκάλυψη.
Αν αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στη Στρατιωτική Δικαιοσύνη, πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί στο «σχέδιο Δένδια» για τη διάλυσή της; Πώς να πείσεις την κοινή γνώμη ότι πρέπει να παραμείνει ανεξάρτητη, όταν οι ίδιοι οι θεσμοί της δείχνουν να αδιαφορούν για τη θεσμική τους υπόσταση;
Ο υπουργός βρίσκει πρόσφορο έδαφος όχι γιατί είναι μεταρρυθμιστής, αλλά γιατί κάποιοι στρατιωτικοί δικαστές φρόντισαν να του στρώσουν τον δρόμο με τη σιωπή και την απραξία τους.
Η διάλυση της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης δεν είναι ένα σενάριο για το μέλλον. Είναι μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει, και εντός και εκτός θεσμών.
Εντός, με την απόλυτη αδράνεια και την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου. Εκτός, με την πολιτική εργαλειοποίηση της δικαστικής εξουσίας για να διευκολυνθούν κομματικά και προσωπικά συμφέροντα.
Το ερώτημα είναι πλέον αμείλικτο: Υπάρχουν ακόμη άμεμπτοι στρατιωτικοί δικαστές ή θεωρούν ότι το καθήκον τους εξαντλείται στην παθητικότητα; Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
Διαβάστε επίσης: