Οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου παρά το γεγονός ότι ήταν ένας ταλαντούχος ηγεμόνας, ο Αλέξανδρος δεν κατάφερε να υποτάξει γρήγορα πολλές από τις διάφορες πόλεις- κράτη της Ελλάδας.
Στην πραγματικότητα, ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει βία για να καταστείλει μια εξέγερση που ξέσπασε σε αρκετές πόλεις-κράτη μετά το θάνατο του πατέρα του. Αφού κληρονόμησε έναν ισχυρό και καλά εκπαιδευμένο στρατό, ο Αλέξανδρος ξεκίνησε αμέσως την επέκταση του βασιλείου του.
Αρχικά επικεντρώθηκε στις ελληνικές πόλεις-κράτη, τις οποίες υποτάξε γρήγορα. Για παράδειγμα, ως προειδοποίηση προς τις άλλες ελληνικές πόλεις-κράτη, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο στρατός του κατέστρεψαν τον στρατό της Θήβας και την ίδια την πόλη. Ο στόχος του ήταν η τεράστια Περσική Αυτοκρατορία, που εκτεινόταν από τη σημερινή Τουρκία μέχρι την Ινδία.
Όταν ο Αλέξανδρος έφτασε στην Τροία το 334 π.Χ., αντιμετώπισε τον Δαρείο Γ’, τον Πέρση μονάρχη. Ο περσικός στρατός του Δαρείου νικήθηκε γρήγορα από τον Αλέξανδρο και το στρατό του και, μέχρι το τέλος του έτους, ο Αλέξανδρος είχε διασχίσει τη νότια ακτή της Μικράς Ασίας και είχε φτάσει στην πόλη Γόρδιο, όπου ο στρατός του πέρασε το χειμώνα.
Πώς πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος; Τί δείχνουν οι έρευνες;
Το 333 π.Χ., ο στρατός του Αλέξανδρου αντιμετώπισε ξανά τον περσικό στρατό και, παρόλο που ήταν λιγότεροι, ο στρατός του Μεγάλου Αλέξανδρου νίκησε για άλλη μια φορά τον Δαρείο, αναγκάζοντας τον περσικό ηγεμόνα να υποχωρήσει.Τον Νοέμβριο του 333 π.Χ., ο Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Περσίας, αφού συνέλαβε τον Πέρση βασιλιά Δαρείο Γ’. Στη συνέχεια, ο Μέγας Αλέξανδρος μετακίνησε τις δυνάμεις του για να κατακτήσει την Αίγυπτο, όπου πέτυχε εύκολα. Η Αίγυπτος έπεσε χωρίς να προσφέρει μεγάλη αντίσταση και το 331 π.Χ. ο Αλέξανδρος ίδρυσε τη μεγάλη πόλη της Αλεξάνδρειας.
Μετά τη σύλληψη του Δαρείου Γ’, βασιλιά της Περσίας, ο Αλέξανδρος στέφθηκε βασιλιάς της Περσίας τον Νοέμβριο του 333 π.Χ. Στη συνέχεια, ο Μέγας Αλέξανδρος αναδιοργάνωσε το στρατό του για να κατακτήσει την Αίγυπτο, κάτι που πέτυχε με ευκολία. Με ελάχιστη αντίσταση, η Αίγυπτος έπεσε και ο Αλέξανδρος ίδρυσε τη μεγαλοπρεπή μητρόπολη της Αλεξάνδρειας το 331 π.Χ.
Ποια μυστικά τον οδήγησαν ώστε να χαραχτεί το όνομά του στην ιστορία;
1.Το βαθύ του διάβασμα και η φιλοσοφική του σκέψη
2.Η ψυχολογία του μύθου που καλλιεργούσε γύρω του
3.Η ικανότητά του να ενώνει διαφορετικούς λαούς
Η σκηνή είναι γνώριμη για όποιον έχει διαβάσει έστω και μια παράγραφο από τα στρατιωτικά κατορθώματα του Αλέξανδρου:
Ποτάμια, καύσωνας, σκόνη να κρύβει τον ορίζοντα και στρατηγοί να τον κοιτούν, αμίλητοι, περιμένοντας να πάρει απόφαση. Οι περισσότεροι θα συνιστούσαν υπομονή. Ο εχθρός ήταν αριθμητικά ανώτερος, η νύχτα πλησίαζε, και το έδαφος δεν βοηθούσε. Εκείνος όμως απλώς συνέχιζε.
Και εδώ ξεκινά το μυστικό. Όχι αυτό που φαντάζεσαι. Δεν ήταν η ταχύτητα των αλόγων του, ούτε τα όπλα που είχαν οι άνδρες του. Ούτε καν η στρατηγική, με τη στενή έννοια του όρου. Ήταν κάτι άλλο, βαθύτερο. Κάτι που δεν έγραψαν πάντα ξεκάθαρα οι ιστορικοί, αλλά που διακρίνεται πίσω από τις σκιές των γεγονότων, μια συνείδηση πιο ώριμη κι από τα χρόνια του.
Ο Αλέξανδρος μεγάλωσε με τον Όμηρο στο προσκεφάλι του και τον Αριστοτέλη στο πλευρό του. Δεν ήθελε απλώς να γίνει βασιλιάς αλλά να κατακτήσει τον ίδιο τον ρόλο του ανθρώπου στην ιστορία. Κι αυτή του η δίψα, αυτή η βαθύτερη ανάγκη να εντάξει τις πράξεις του σε ένα παγκόσμιο αφήγημα, ήταν το πιο αιχμηρό του όπλο.
Δεν πολεμούσε για να δείξει τη δύναμή του αλλά για να αποδείξει, πρώτα στον εαυτό του, ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος του μύθου που τον ανέθρεψε. Και επειδή κάθε μάχη, όσο αιματηρή κι αν ήταν, δεν ήταν παρά ένα κεφάλαιο σε μια μεγαλύτερη ιστορία, μπορούσε να βλέπει πέρα από το φόβο, πέρα από το στιγμιαίο.
Αυτό ήταν το «μυστικό» του, η ικανότητά του να μετατρέπει τη στρατηγική σε αφήγηση. Να βλέπει τον εαυτό του σαν ήρωα αρχαίας τραγωδίας και να ενεργεί με ψυχραιμία, επειδή είχε αποφασίσει ότι ο φόβος δεν είχε θέση στο πεπρωμένο του.
Ήξερε ότι οι μάχες δεν κερδίζονται μόνο με σπαθιά, αλλά με ιδέες. Ήξερε επίσης ότι οι αντίπαλοί του, όσο καλά εκπαιδευμένοι κι αν ήτα, δεν μπορούσαν να αντισταθούν σ’ έναν άνδρα που πίστευε πως είναι ήδη αθάνατος. Γι’ αυτό νικούσε κι όχι επειδή είχε λιγότερα λάθη από τους άλλους, αλλά επειδή κουβαλούσε πάνω του ένα βάρος μεγαλύτερο από το ίδιο του το σώμα: την ευθύνη του θρύλου.
Και σήμερα; Σήμερα μπορεί να μην κρατάμε σπαθιά, αλλά κρατάμε αποφάσεις. Μπορεί να μην ηγούμαστε πάνω σε στρατούς, αλλά πάνω σε στιγμές που απαιτούν να σταθούμε όρθιοι. Το ερώτημα είναι: Έχουμε κι εμείς εκείνη τη συνείδηση; Την αίσθηση ότι δεν επιλέγουμε απλώς τι κάνουμε, αλλά ποιοι γινόμαστε; Ίσως εκεί, κάπου ανάμεσα στη λογική, τη γνώση και την πίστη σ’ έναν μεγαλύτερο σκοπό, να βρίσκεται και το δικό μας «μυστικό».
Κι αν υπάρχει ένα στοιχείο που τον ξεχώρισε όχι μόνο ως στρατηγό αλλά και ως οραματιστή, ήταν η ικανότητά του να ενώνει λαούς που, μέχρι τότε, γνώριζαν μόνο τη γλώσσα της αντιπαλότητας. Ο Αλέξανδρος δεν επεδίωκε απλώς να κυριαρχήσει αλλά να συνθέσει.
Φορούσε περσικά ενδύματα χωρίς να προδίδει την ελληνικότητά του, έδινε αξιώματα σε ντόπιους διοικητές και οργάνωνε γάμους μεταξύ Μακεδόνων και Ασιατών στρατιωτών για να δημιουργήσει έναν νέο πολιτισμό που θα βασίζεται στα ελληνικά ιδεώδη,
Δεν ήθελε αυτοκρατορία με ερείπια, αλλά έναν νέο κόσμο . Ήξερε πως ο πραγματικός ηγέτης δεν εντυπωσιάζει μόνο με τα λάβαρα, αλλά με το όραμα που αφήνει πίσω του και τα κατάφερε μεγαλοπρεπώς.
Μέγας Αλέξανδρος: 20 αποφθέγματα ενός στρατηλάτη που άλλαξε τον κόσμο