Η Καίτη Αλεξοπούλου θυμάται το μακρινό ταξίδι του 1957, τότε που έφτασε παιδί στη Μελβούρνη, κρατώντας το χέρι της μητέρας, της γιαγιάς και του αδερφού της. Μέσα από τη ματιά της, αναβιώνουν εικόνες μιας εποχής γεμάτης ελπίδα, στέρηση και επιμονή — μιας γενιάς που πάλεψε να ριζώσει σε μια νέα γη χωρίς να ξεχάσει την πατρίδα. Η αφήγησή της είναι ταυτόχρονα προσωπική και συλλογική· ένα νήμα που ενώνει το τότε με το τώρα, φωτίζοντας τις ζωές των πρώτων Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία.Με τον πατέρα μου, Νικόλαο Χατζηανδρέου, στον ετήσιο χορό της Ελληνικής Κοινότητας το 1969Έγγραφο ταυτότητας και ελπίδας: το ελληνικό διαβατήριό μου, εκδοθέν το 1957, που σηματοδότησε την αναχώρηση της οικογένειάς μου για τη Μελβούρνη. Φωτογραφίες: SuppliedΑπό παιδί μεταναστών σε φωνή νέας γενιάς — συμμετείχα στο “The Herald’s Parliament of Youth”, 1965Αυτοπορτραίτο του 1965 – πειραματισμός με τη νέα μου κάμεραSt. Albans High School, 1966 — Πρώτη σειρά, δεξιά στη Form 6, την τάξη που αντιστοιχεί στη σημερινή Year 12, λίγο πριν ολοκληρώσω τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσηΣτιγμές αισιοδοξίας και φιλοδοξίας — η νέα γενιά Ελλήνων επαγγελματιών ταξιδεύει για το συνέδριο της Αδελαΐδας το 1970. Ανάμεσά τους κι εγώΣτιγμές αισιοδοξίας και φιλοδοξίας — η νέα γενιά Ελλήνων επαγγελματιών ταξιδεύει για το συνέδριο της Αδελαΐδας το 1970. Ανάμεσά τους κι εγώ
